Geplaatst op 3 mei 2011
Er was eens … een meisje dat altijd al schrijfster wilde worden, maar nooit de kans kreeg tot ze groot en wijs was. Toen op een dag ging ze zitten achter haar schrijftafel. Ze schreef en schreef en schreef tot ze een boek bij elkaar had. Al snel hoorde een uitgever daarvan en die wilde haar boek meteen uitgeven en zo werd ze wat ze altijd al wilde worden: schrijfster. Ze verkocht stapels boeken en zo leefde ze nog lang en gelukkig!
Sprookjes
Liep het bij mij zoals in dit sprookje? Nou nee. Tot op heden loopt het anders en ik verwacht niet dat het alsnog zo gaat lopen. Maar al bestaan sprookjes niet, mijn eigen verhaal vind ik ergens ook een soort van sprookje. Het is mooi bezig te zijn je dromen waar te maken, er werk van te maken dat wensen werkelijkheid worden, ook al is het maar voor een beetje.
Schrijven is een ambacht
Van nogal wat schrijvers weet ik dat ze als kind al schriften volschreven met gedichten en verhalen. Op de middelbare school zaten ze in redacties van schoolkrantjes en hun opstellen waren steevast goed voor een negen of tien!
Talent, talent, talent, lijkt het parool, maar gelukkig (voor mij) valt daar wel wat tegenin te brengen. De kern van iedere schrijfcursus en – opleiding is: schrijven is een ambacht. Wie wil leren schrijven moet vooral ook meters maken. Het idee dat je schrijft tot je genoeg woorden bij elkaar hebt gesprokkeld, dát is pas een sprookje. Als ik het alleen van mijn talent moest hebben, zou ik nergens komen, want op de middelbare school haalde ik met moeite zessen en zevens voor mijn opstellen.
Dat schrijven een ambacht is, is natuurlijk waar. Maar ik ben er toch stilletjes van overtuigd dat je vooral in het creatieve schrijven niet zonder talent kunt. Daarbij geloof ik ook stellig dat jij wel degelijk talent hebt. En dat durf ik te zeggen op basis van de twee korte schrijfsels die ik hier onder ogen heb gekregen. Je kunt je afvragen of dat talent er vroeger niet uit kwam of niet herkend werd. En daarna kun je jezelf de vraag stellen waaróm dat zo was.
Ik heb zelf veel aan een opmerking van een vriend van mij gehad. Hij zei: ‘Je houdt je te veel in’. Ik wist meteen wat hij bedoelde maar het kostte mij tijd en moed om grenzen op te gaan zoeken, om niet steeds te denken aan de mogelijke reacties van degenen die mijn schrijfsels zouden lezen…
Hoe het voor jou is, weet je ongetwijfeld (diep van binnen?) wel!
Hoi Klaske,
Die opmerking van ‘Je houdt je te veel in’, dat herken ik wel. Schrijven is ook een kwestie van durven.
Dat is waarschijnlijk meteen ook de reden waarom dat talent er vroeger niet uitkwam.